أعوذ بالله من الشیطان الرجیم
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ
بخوان این سوره را به نام خدای رحمتگر مهربان
وَ الْعَصْرِ (1) إِنَّ الْإِنْسانَ لَفی خُسْرٍ (2) إِلاَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ تَواصَوْا بِالْحَقِّ وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ (3)
انسان برای تجارت به این دنیای خاکی سفر کرده است و جز مدت زمان کوتاهی، فرصت ندارد. عمر او سرمایه اوست که باید در مقابل آن، رضایت پروردگار و بهشت برین را به دست آورد. تاجرِ مسافر، وقتی به این دنیای رنگارنگ وارد میشود، دل در گرو آن مینهد و کم کم اسیرش میشود و فراموش میکند که از کجا و برای چه آمده است و به کجا میرود. غفلت سراسر وجودش را فرا میگیرد. زمان و عمر محدود او به سرعت میگذرد. به راستی سرمایه عمر را با چه بهایی معامله میکنیم؟
سوگند به عصر (زمان، روزگار)«1» که انسان در زیانکارى و سرمایه عمرش رو به تباهى است«2» مگر کسانى که به خدا، و پیامبران و روز قیامت ایمان آورده، کارهاى شایسته انجام دادند و یکدیگر را به پیروى از حق و تداوم آن سفارش کرده، به شکیبایى در اطاعت از خدا و دورى جستن از گناهان و تحمّل ناگواریها توصیه کردند.«3»
آری، تنها کسانی از قاعده عمومی خسران استثنا هستند که ایمان آوردند و عمل صالح انجام دادند و به ایمان فردی اکتفا نکردند، بلکه یکدیگر را به حق سفارش کردند و به صبر فرا خواندند.[1] آنان در قبال آنچه از دست میدهند، متاعی بس گرانبها به دست میآورند. با بهای عمر خویش، رضای خدا و سعادت ابدی را کسب میکنند. خسارت نمیکنند، بلکه سودی شگفت و بی نهایت نصیبشان میگردد.
جهت هدایتی سوره:
اقتضای گذر زمان، خسران انسان؛ مگر برای اهل ایمان
با گذر زمان، سرمایه عمر از کف میرود و انسان دچار خسران میگردد؛ مگر کسانی که ایمان آورده، عمل صالح انجام دهند و همدیگر را به حق و صبر سفارش کنند.
صدق الله العلی العظیم
[1].(تواصوا بالحق) جنبه اجتماعی (آمنوا) و (تواصوا بالصبر) جنبه اجتماعی (عملوا الصالحات) است؛ چون تواصی، سفارش کردن متقابل است و جز با جنبه اجتماعی تأمین نمیگردد.