أعوذ بالله من الشیطان الرجیم

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ‏

بخوان این سوره را به نام خدای رحمتگر مهربان

أَ رَأَیْتَ الَّذی یُکَذِّبُ بِالدِّینِ (1) فَذلِکَ الَّذی یَدُعُّ الْیَتیمَ (2) وَ لا یَحُضُّ عَلى‏ طَعامِ الْمِسْکینِ (3) فَوَیْلٌ لِلْمُصَلِّینَ (4) الَّذینَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُونَ (5) الَّذینَ هُمْ یُراؤُنَ (6)

وَ یَمْنَعُونَ الْماعُونَ (7)خدای آگاه، مسلمان­نمایی را که اوصاف زشت دنیاگرایی در او فعلیت یافته، یتیمان را به سختی از خود می­راند و نسبت به طعام مسکینان ترغیب نمی­کند، چنین می­شناساند:

آیا دیدى آن کسى را که دین را دروغ مى­انگارد؟«1» شاید در زبان چنین نباشد، اما رفتارهایی دارد که جز از مکذّب دین سر نمی­زند. او همان کسى است که یتیم را به شدت و ستم از خود مى­راند«2» و بر اطعام بینوا ترغیب نمى­کند.«3»

آری، همین رفتارها نشانه تکذیب دین است. زیرا تصدیق دین امری فراتر از ادعا و اظهار است و با این اوصاف پلید سازگار نیست.

هرچند در میان نمازگزاران است، اما نمازگزار درستی نیست. اگر بود، نمازش او را از دنیاگرایی و تبعات زشت آن باز می­داشت. پس واى بر این نمازگزاران!«4» همانان که از نمازشان غافل‌اند و بدان اهتمام نمی­ورزند.«5» همانان که ریا مى­کنند«6» و از اموال خویش در رفع نیاز دیگران دریغ می­کنند.«7»

نماز، نماد خداگرایی است و انسان را از دنیاگرایی و اتصاف به اوصاف زشت دنیاپرستان باز می­دارد، اما برخی نمازگزاران از دنیاگرایی منصرف نگشته، منافع دنیوی خود را بر انجام وظایف انسانی و الهی خود در قبال یتیمان و مسکینان ترجیح می­دهند. خدای عزیز در قالب تهدید ایشان می­فهماند که آنان نمازگزارانی غافل از نماز و اهل ریا و منع کمک مالی هستند. آری، نمازگزارانی با این اوصاف، مستحق عذاب «ویل» خداوندند،  زیرا همین وضعیت اسفبار است که زمینه فعلیت یافتن دنیاگرایی و از خود راندن یتیمان و بی­تفاوتی نسبت به طعام مسکینان را فراهم می­سازد و آنان را در جرگه مکذبان دین قرار می­دهد.

صدق الله العلی العظیم