أعوذ بالله من الشیطان الرجیم

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ

بخوان این سوره را به نام خدای رحمتگر مهربان

‏وَ الضُّحى‏ (1) وَ اللَّیْلِ إِذا سَجى‏ (2) ما وَدَّعَکَ رَبُّکَ وَ ما قَلى‏ (3) وَ لَلْآخِرَةُ خَیْرٌ لَکَ مِنَ الْأُولى‏ (4) وَ لَسَوْفَ یُعْطیکَ رَبُّکَ فَتَرْضى‏ (5) أَ لَمْ یَجِدْکَ یَتیماً فَآوى‏ (6) وَ وَجَدَکَ ضَالاًّ فَهَدى‏ (7) وَ وَجَدَکَ عائِلاً فَأَغْنى‏ (8) فَأَمَّا الْیَتیمَ فَلا تَقْهَرْ (9) وَ أَمَّا السَّائِلَ فَلا تَنْهَرْ (10) وَ أَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّکَ فَحَدِّثْ (11)

چند روزی است که از جانب خدای کریم به رسولش| وحی نمی­شود. چه شده است؟ آیا این نشانه قهر خدای متعالی با رسول خویش است؟ آیا این پایان رسالت است؟ دشمنان و بدخواهان چه می­گویند؟ دوستان و مؤمنان با خود چه می­اندیشند؟

فشار این فضا بر جریان رسالت، نیازی به توضیح ندارد، زیرا همه می­دانیم که تنها پشتوانه پیامبر خدا6 در پیشبرد امر خطیر رسالت، خداست و دلگرمی رسول اکرم6 از حمایت خدا با رسیدن وحی از جانب اوست.

سوگند به آن دم که آفتاب بگسترد«1» و سوگند به شب، آن گاه که تاریکى­اش فراگیر شود و آرام یابد«2» که پروردگارت ـبرخلاف آنچه دشمنان می‌گویندـ نه رهایت کرده و نه تو را دشمن داشته است.«3»

آری، همان­گونه که روز با روشنایی و شب با تاریکی­اش آیه خداست، جریان و انقطاع وحی نیز هر دو نشانه خداست. آیا روز آیه دوستی خدا با مردم و شب نشانه قهر او با انسانهاست؟ هرگز؛ پس انقطاع وحی دلیل قهر خدا با تو نیست.

بالاتر از این، امیدوار باش! تو در این دنیا مورد رحمت ما هستی و سراى آخرت قطعاً براى تو بهتر از این سرا خواهد بود«4» و به زودى پروردگارت در آن سرا [چنان مقامى] به تو عطا کند که خرسند شوى.«5» مگر تو را کودکى یتیم نیافت، پس به تو پناه داد؟«6» ­و تو را راه نایافته دید، پس هدایتت کرد«7» و تو را تهیدست یافت، پس توانگرت ساخت«8» پس تو نیز یتیم را خوار و مغلوب مکن که خود درد یتیمى را احساس کرده­اى«9» و سؤال کننده را که از تو مالى مى طلبد، از خود مران و بر او بانگ مزن که خود تلخى تنگدستى را چشیده­اى«10» و تو که با نعمت وحی راه یافته­ای، پس نعمت پروردگارت (قرآن) را بازگوى.«11»

بدین ترتیب، خدای متعالی با بیاناتی سرشار از محبت به رسول خود 6 امید می­دهد و شائبه هر وداع و قهری را می­زداید. سپس به نعماتی که تا کنون به ایشان ارزانی داشته اشاره می­کند و بر همین اساس، آن حضرت را به ادامه تبلیغ وحی و مردمداری  فرامی­خواند و فضای حزن­انگیز حاصل از انقطاع وحی را به فضای امید و نشاط برای کار در راه خدا تبدیل می­کند و برای همیشه، هر زمزمه‌ای را که از توهم انقطاع لطف خدا به پیامبرش6 سرچشمه بگیرد، خاموش می‌کند.

صدق الله العلی العظیم